Κατασπατάληση δημοσίου χρήματος: Τα παραδείγματα του ΒΟΑΚ, του ακινήτου Φιξ στην Θεσσαλονίκη και του Δικαστικού Μεγάρου Πειραιά

 Η κυβέρνηση έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο να εξυπηρετεί συγκεκριμένους εργολάβους, οι οποίοι για να πάρουν τα δημόσια έργα υπόσχονται χαμηλότερες τιμές από τους ανταγωνιστές τους ή συγκεκριμένες εταιρείες, με τις οποίες έχει προνομιακές σχέσεις. Οι τρόποι που γίνεται αυτό είναι καθ' όλα νόμιμοι, αλλά έχουν όλοι ένα κοινό αποτέλεσμα: την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος. Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Αλλά προφανώς είναι αδιανόητο, εκτός από την ανταλλαγή ψήφων με επιδοτήσεις, να φορτώνονται τα δημόσια οικονομικά με εκ των υστέρων υπερκοστολογήσεις, προς όφελος φίλων και (μακρινών) συγγενών.

Η πρώτη (εύκολη) εκδούλευση γίνεται με τα δημόσια έργα. Ας υποθέσουμε λοιπόν ό
τι το κράτος θέλει να κατασκευάσει ένα καινούργιο δρόμο, όπως π.χ. τον καινούργιο Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης. Πρώτα απ' όλα ξεκινάει με την πλήρη απαξίωση του υπάρχοντος δρόμου: οι όποιες φθορές καλύπτονται με μπαλώματα που είναι σχεδιασμένα να κρατήσουν λίγο, αναβαθμίσεις δε γίνονται ποτέ ώστε ο δρόμος να εκσυγχρονιστεί κ.ο.κ. Όταν "ο κόμπος φτάνει στο χτένι" και οι τοπικές κοινωνίες είναι έτοιμες μέχρι και να πουλήσουν τα νεφρά τους για να γίνει ο δρόμος, ανακοινώνει ότι θα κατασκευαστεί "καινούργιος" δρόμος, ο οποίος παρόλο που θα γίνει σε νησί θα έχει διόδια, καταστρατηγώντας τις πανευρωπαϊκές πρακτικές που εφαρμόζουν το αντίθετο. Μετά ανακοινώνονται με φανφάρες οι μελέτες, οι οποίες δείχνουν ότι ο δρόμος στο μεγαλύτερο του κομμάτι, δε θα είναι καινούργιος, αλλά ο παλιός, με κάποιες "αναβαθμίσεις". Σε μεγάλο κομμάτι κομμάτι μάλιστα, ο δρόμος θα είναι ακριβώς ο ίδιος, με την προσθήκη ορισμένων κόμβων. Ως εκ τούτου εναλλακτική όδευση δε θα υφίσταται, και επομένως θα συμβεί το τραγελαφικό, μιας και ο δρόμος μετά τον "Καποδίστρια" είναι συνδετικός κρίκος περιοχών που ανήκουν στους ίδιους Δήμους, οι κάτοικοι ενός Δήμου να πρέπει να πληρώνουν διόδια για να πάνε τα παιδιά τους σχολείο, να πηγαίνουν στα τοπικά νοσοκομεία ή κέντρα υγείας, να κάνουν τα ψώνια τους στο σούπερμαρκετ ή να πηγαίνουν στο ταχυδρομείο ή στις τράπεζες. Όλα αυτά τα έχουμε γράψει αναλυτικά εδώ και δεν προκαλούν πλέον καμία έκπληξη. Όπως δεν αποτελεί έκπληξη ότι όπως χρηματοδοτούνται τα έργα, ο ανάδοχος βγάζει ελάχιστα χρήματα από την τσέπη, αφού πάρα πολλές φορές η δική του συμμετοχή καλύπτεται από τραπεζικό δανεισμό, για τον οποίο υπάρχουν άνωθεν παρεμβάσεις. Η κυβερνητική εκδούλευση όμως γίνεται μέσω των απαλλοτριώσεων: το κράτος στις συμβάσεις που υπογράφει με τους ανάδοχους, "υπόσχεται" ταχύτατες απαλλοτριώσεις των εκτάσεων που θα χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες του καινούργιου δρόμου. Αυτό φυσικά δε συμβαίνει ποτέ - και ο ΒΟΑΚ δεν αποτελεί εξαίρεση, αν και το έργο δεν έχει ξεκινήσει ακόμα στο βασικό του κομμάτι. Ήδη στο κομμάτι που "εκτελείται" υπάρχουν απαιτήσεις 144 εκατομμυρίων ευρώ, χωρίς να έχει μπει ακόμα στο "παιχνίδι" το προβληματικό κομμάτι, που είναι το Χανιά - Ηράκλειο. Έτσι ο "ανάδοχος" πληρώνεται υπεραξίες, τις οποίες νομότυπα δικαιούται. Παρότι οι ρήτρες είναι αμφίδρομες, το Δημόσιο σπανίως αναζητά την πληρωμή ρητρών για την καθυστερημένη ή μη παράδοση δημοσίων έργων. Η παρούσα κυβέρνηση δεν αποτελεί εξαίρεση. Γιατί να στεναχωρηθούν οι φίλοι τους εξάλλου;

Ο δεύτερος νομότυπος τρόπος υπερκοστολόγησης γίνεται με την "εκ των υστέρων αναθεώρηση" των συμβάσεων. Αυτό συνήθως συμβαίνει γιατί αυτοί που συνέταξαν το φάκελο ενός έργου "ξεχνούν" ότι κάποιες εργασίες είναι αναγκαίες και τις προσθέτουν εκ των υστέρων. Το καλύτερο παράδειγμα για μια τέτοια περίπτωση είναι το καπέλο 45 εκατομμυρίων που εγκρίθηκε πρόσφατα για την κατασκευή του Δικαστικού Μεγάρου Πειραιά. Σε αυτή την περίπτωση εργολάβος είναι η Dimand, η οποία ανέλαβε το έργο για περίπου 80 εκατομμύρια ευρώ. Και ενώ οι εργασίες εξελίσσονταν κανονικά, στα μέσα του Αυγούστου, ο φορέας ανάθεσης του έργου (Ταμείο Χρηματοδοτήσεως Δικαστικών Κτιρίων - ΤΑΔΙΧ) "θυμήθηκε" ότι στο φάκελο του έργου δεν υπήρχε πρόβλεψη για τοποθέτηση καλωδίωσης για οπτικές ίνες, για μικροφωνικές εγκαταστάσεις καθώς και για κατασκευή φυλακίων στις εισόδους του κτιρίου. Και επειδή οι υπάλληλοι του ΤΑΔΙΧ είναι "κιμπάρηδες" αντί να αποδόσουν ευθύνες και να κάνουν συμπληρωματικό διαγωνισμό, όρισαν ότι το κόστος των εργασιών αυτών είναι 45 εκατομμύρια ευρώ και αναπροσάρμοσαν τη σύμβαση ανάλογα. Η υπόθεση (που αναδείχτηκε από την εφημερίδα "Παρόν") έχει τεράστιο ενδιαφέρον, αφού το έργο περιφέρονταν από υπουργείο σε υπουργείο επί 15ετία (άρα προκαλεί έκπληξη ότι στους τόσους που είχαν διαβάσει το φάκελό του, κανείς δε βρέθηκε να επισημάνει το ότι δεν υπήρχαν μικροφωνικές εγκαταστάσεις και φυλάκια), η υπερκοστολόγηση έγινε εν μέσω Αυγουστιάτικων διακοπών, ενώ φυσικά δεν υπήρξε απόδοση ευθυνών σε κανένα για το ύπερογκο βάρος που δέχονται τα δημόσια ταμεία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Dimand δε στεναχωρήθηκε καθόλου...

Ο τρίτος νομότυπος τρόπος είναι μέσω "έμμεσων" "ταμειακών διευκολύνσεων". Για παράδειγμα (και όπως αναφέρει η εφημερίδα "Μακεδονία") μια εταιρεία (π.χ. η Filma - 100% θυγατρική της Dimand για την οποία μιλήσαμε και παραπάνω) αγοράζει μια έκταση (π.χ. το παλιό εργοστάσιο του Φιξ στην Θεσσαλονίκη) για περίπου 10 εκατομμύρια ευρώ. Η έκταση αυτή είναι ιδανική για "επένδυση" μέσω της κατασκευής κατοικιών, πολυχώρων, καταστημάτων εστίασης, ξενοδοχείου και εμπορικών καταστημάτων, ενώ η τιμή είναι ιδιαίτερα ικανοποιητική. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα: πολλά κτίρια στο ακίνητο (το οποίο χωρίζεται σε 3 συγκροτήματα) θεωρούνται μνημεία μοντέρνας αρχιτεκτονικής και διατηρητέα, επομένως το κόστος για την αναμόρφωσή τους είναι σημαντικό. Όμως εκεί κάπου έρχεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που ως γνωστόν ενισχύει την επιχειρηματικότητα όπως μπορεί: Καταβάλλοντας στην Filma 8,2 εκατομμύρια ευρώ, αγοράζει ένα οικόπεδο έκτασης 6.900 τ.μ. και διατηρητέα κτίρια 7.700 τ.μ. περίπου, εντός του ακινήτου, διευκολύνοντας την Filma/Dimand έτσι ώστε: α) να αποσβέσει περίπου το 80% του συνολικού κόστους αγοράς, β) να πάρει δάνειο με ευνοϊκότερους τραπεζικούς όρους για την υλοποίηση του έργου (αποδεικνύοντας στην πράξη το επενδυτικό ενδιαφέρον για το "πρότζεκτ"). Παραμένει άγνωστο το γιατί η κυβέρνηση δεν αγόρασε το οικόπεδο αυτό από τους αρχικούς ιδιοκτήτες (ενώ ήταν γνωστό σε όλους ότι η έκταση ήταν προς πώληση τόσο τμηματικά όσο και συνολικά) καθώς και το γιατί το ακίνητο αγοράστηκε με σκοπό να στεγάσει τη "Συλλογή Κωστάκη" και η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης όταν και οι δύο έχουν επαρκείς χώρους στέγασης. 

Αλλά είπαμε: αν δε στηρίξεις τους φίλους σου, ποιους θα στηρίξεις; Η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά...

Να το πως οι "άδειες ταξιδίου" ήρθαν για να μας κάνουν τα ταξίδια δυσκολότερα

Η σκληρή πραγματικότητα είναι μία: τόσο η Ε.Ε. όσο και οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μία φάση αύξησης των τελών εισόδου στις επικράτειές τους. Αυτό σημαίνει κάτι πολύ απλό για τους επιβάτες: θα πρέπει να βάλουν στους προϋπολογισμούς τους επιπλέον και ένα κονδύλι "γραφειοκρατίας".

Καταρχήν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει προτείνει την αύξηση του (καθυστερημένου) ΕΤΙAS από 7 σε 20 ευρώ, ανά άτομο. Ίδιες σκέψεις κάνει και η Μ. Βρετανία, παρότι και εκείνη μόλις σχετικά πρόσφατα εισήγαγε τη σχετική "αναγκαιότητα".

 Υπενθυμίζουμε ότι η άδεια ταξιδιού ETIAS είναι μια "απαίτηση" για ταξιδιώτες-υπηκόους από χώρες εκτός Ε.Ε. και Σένγκεν, που ταξιδεύουν χωρίς βίζα, σε οποιαδήποτε από αυτές τις 30 ευρωπαϊκές χώρες, που "συμμετέχουν" στο πρόγραμμα  αυτό. Η άδεια ταξιδιού συνδέεται με το διαβατήριο του ταξιδιώτη και ισχύει για τρία χρόνια ή μέχρι τη λήξη του διαβατηρίου. Η ταξιδιωτική εξουσιοδότηση ETIAS θα επιτρέπει την είσοδο στην επικράτεια αυτών των ευρωπαϊκών χωρών όσο συχνά επιθυμούν οι ταξιδιώτες για σύντομες διαμονές – συνήθως για μέγιστο διάστημα 90 ημερών σε οποιαδήποτε περίοδο 180 ημερών. Ωστόσο, δεν εγγυάται την πρόσβαση. Κατά την άφιξη, ένας υπάλληλος θα ελέγξει το διαβατήριο των ταξιδιωτών και άλλα έγγραφα για να επαληθεύσει ότι πληρούν τις προϋποθέσεις εισόδου. Ανήλικοι, άτομα άνω των 70 και μερικές άλλες (μικρές σε αριθμό) κατηγορίες επιβατών θα εξαιρούνται από την καταβολή του ποσού, αλλά όχι από την αναγκαιότητα έκδοσης της ΕΤΙΑS. 

Για την ETIAS η φόρμα είναι εξαιρετικά απλή, αλλά στο παρασκήνιο τα στοιχεία που καταχωρούνται θα ελέγχονται στα αρχεία της Ιντερπόλ, της Europol και των αρχείων της Σένγκεν. Οι άδειες εισόδου αναμένονται να δίνονται σχεδόν αυτόματα, οπότε το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: "Τι όφελος θα υπάρχει αφού έτσι κι αλλιώς τα στοιχεία των επιβατών, ελέγχονται σε αυτές τις βάσεις ούτως ή άλλως κατά τον υπάρχοντα έλεγχο διαβατηρίων;". 

Η απάντηση είναι απλή και πάλι: Καμία. Η επιβολή της άδειας ταξιδίου, τόσο από την Ευρώπη όσο και από την Μ.Βρετανία και τις ΗΠΑ (παλαιότερα), μαζί με το ανάλογο κόστος γίνεται με στόχο τη συγκέντρωση ενός μεγαλύτερου όγκου πληροφοριών για τον ταξιδιώτη, καθώς και για την μετακύληση του κόστους από εκείνους που αποζητούν τη συγκέντρωση πληροφοριών (π.χ., την Ευρωπαϊκή Επιτροπή) σε εκείνους από τους οποίους οι "πληροφοριοσυλλέκτες" θέλουν να πάρουν τις πληροφορίες (δηλ. τους ταξιδιώτες).

Η εισαγωγή όμως νέων προγραμμάτων "άδειας ταξιδιών" δημιουργεί ένα κακό προηγούμενο: π.χ. οι ΗΠΑ έχουν ξεκινήσει ένα πιλοτικό πρόγραμμα κατά το οποίο συγκεκριμένου τύπου ταξιδιώτες θα πρέπει να καταθέτουν ένα είδος "ασφάλειας" πριν από κάθε ταξίδι. Ήδη στο πρόγραμμα έχουν ενταθεί το Μαλάουϊ και η Ζάμπια, αλλά αν νομίζεται ότι το πράγμα θα μείνει σε αυτές τις δύο αφρικανικές χώρες, προφανώς και κοιμάστε τον "ύπνο του δικαίου".

Την ίδια στιγμή τα παλαιότερα προνόμια εξαφανίζονται: Εκεί που κάποτε οι βίζες για είσοδο στις ΗΠΑ είχαν 10ετή διάρκεια με όριο παραμονής τους 6 μήνες, για το εν λόγω πρόγραμμα οι βίζες έχουν διάρκεια 30 ημέρες και υποχρεωτική είσοδο από συγκεκριμένα αεροδρόμια των ΗΠΑ.

Οι σκεπτικιστές των προγραμμάτων αυτών τονίζουν το πως έτσι βρίσκονται στο στόχαστρο οι φτωχότεροι ταξιδιώτες -από την άλλη οι κυβερνήσεις θεωρούν πως με τέτοια προγράμματα αποθαρρύνονται εκείνοι που "ξεχνούν να φύγουν". 

Όπως και να έχει η αύξηση του κόστους και η εισαγωγή περισσότερων τέτοιων "προγραμμάτων" δείχνουν μια παγκόσμια τάση όχι μόνο μεγαλύτερου (αλλά όχι απαραίτητα αποτελεσματικότερου) ελέγχου των συνόρων, αλλά παράλληλα και μιας τάσης ώστε αυτά να αποτελούν πηγή κέρδους. Και δυστυχώς αυτό γίνεται όχι προς όφελος των πολιτών της Ε.Ε., των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας ή της Ιαπωνίας αλλά προς την αγορά software για ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο τους.

Το "καλωσορίσατε" των χωρών αυτών έχει ξεκάθαρα ταμπελάκι με τιμή πλέον - το οποίο θ' αυξάνεται όλο και περισσότερο...

Καλό ταξίδι Διονύση...

 Είναι νομοτελειακό ότι όλοι κάποια στιγμή, θα αποχαιρετήσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο.

Αυτό ισχύει για όλους, πλούσιους και φτωχούς, γνωστούς και αγνώστους, ταλαντούχους και ατάλαντους...

Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν όμως κάτι το ξεχωριστό...Δεν είχε το ταλέντο του Χατζιδάκι, δεν είχε το δυναμισμό και την παγκοσμιότητα του Μίκη. Δεν είχε την λαϊκότητα του Ξαρχάκου ή του Πλέσσα, ούτε καν τη μελωδικότητα του Λοΐζου. 

Ήταν όμως ένας τραγουδοποιός-φιλόσοφος, που μπόρεσε να εκφράσει μια ολόκληρη γενιά, τραγουδώντας ο ίδιος τα τραγούδια του. Έκανε σόου, μιλούσε και έγραφε με παιδική ειλικρίνεια και κατάφερε να επιβληθεί λόγω της προσωπικότητάς του ως ένας από τους κορυφαίους και στο δικό του συνάφι, πράγμα δύσκολο και σπάνιο. Ήταν τέτοια η επιβολή του που κατάφερε να πείσει τον Καρβέλα και την Βίσση να ντυθούν με αποκριάτικες στολές ζώων της ζούγκλας (και να τραγουδήσουν μετά το "Ανέβηκα στην Πιπεριά"), τον Ζαμπέτα να περάσει μέσα από τοίχο (!!!) τραγουδώντας τον "Πενηντάρη", ενώ στις συναυλίες του είχε ως κομμάτι της παράστασης τον Θανάση Βέγγο να κάνει βόλτες γύρω στο Ολυμπιακό Στάδιο με το ποδήλατο και την Καλομοίρα να βγαίνει μέσα από μια τούρτα (ως άλλη Μέριλιν Μονρό). 

Οι εκπομπές του στην τηλεόραση, η συνεργασία του με τον Μπαγιαντέρα (στον "Καθρέφτη") και την Σωτηρία Μπέλλου (αρχικά) και τον Χριστοδουλόπουλο και την Πόλυ Πάνου (στη συνέχεια), μεταξύ των άλλων, η συναυλία-υπερθέαμα στο Ολυμπιακό Στάδιο, ο διπλός δίσκος του με ορισμένους από τους καλύτερους Έλληνες τραγουδιστές σε ένα δισκογραφημένο "Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι", καθώς και η συνεργασία του με τον Ζουγανέλη και τον Μπουλά (που αν και φαινόταν αταίριαστη) άφησαν εποχή γιατί πήγε με άνεση στην "άλλη πλευρά". Συνεργάστηκε υπέροχα όμως και με τους "δικούς του". Μπορεί να μην έκανε δίσκους με τον καλό του φίλο Μάνο Λοΐζο, αλλά πήγε στον Σείριο και τραγούδησε συνοδεία του Μάνου Χατζιδάκι, ενώ προς το τέλος δούλεψε και στον "Πυρήνα" με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Ο τρόπος που τραγουδούσε και φερόταν, τα τραγούδια του που μίλησαν στις καρδιές πολλών από μας, τον έφεραν κοντά σε πολλούς της γενιάς του. Η "Συννεφούλα", το "Μια θάλασσα μικρή" και το "Μη μιλάς άλλο γι' αγάπη" μίλησαν για τις αγάπες μας. Το "Τι έπαιξα στο Λαύριο" μας είπε την πικρή αλήθεια για το πόσα περισσότερα καταλαβαίνουν τα παιδιά μας, απ' όσα νομίζουμε εμείς...Το "Ας κρατήσουν οι χοροί" μίλησε για τις ετερόκλητες παρέες των Ελλή νων, που μπορούν και γλεντούν μαζί αν και τους χωρίζουν πολλά - γιατί έχουν πολλά περισσότερα να τους ενώνουν. Το "Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ" μας θύμησε τις πολιτικές συγκεντρώσεις των παιδικών μας χρόνων, η "Δημοσθένους Λέξις" έφερε το αρχαίο παρελθόν στο σήμερα, ενώ στη "Θαλασσογραφία" έκανε μια συγκινητική παράκληση στη θάλασσα, "να μας πάει σ' άγνωστα μέρη"...

Πολλοί εγραψαν σπουδαία τραγούδια αλλά λίγοι κατάφεραν να γίνουν αποδεκτοί σαν κι αυτόν, ενώ ακόμα λιγότεροι μπόρεσαν να ξαναπαρουσιάσουν τα τραγούδια τους, σε διαφορετικές περιόδους, με τον επιτυχημένο τρόπο που το έκανε εκείνος. 

Αυτή όμως η αμεσότητά και ο αυθορμητισμός του, του κόστισε. Όταν στράφηκε προς την Ορθοδοξία, όταν μίλησε ανοιχτά για το ότι δεν πήγε στρατό και μετάνιωσε γι' αυτό, όταν έγραψε στο βιβλίο του για το ότι υπήρξε κακός σύζυγος και πατέρας κατά καιρούς, κατηγορηθηκε και λοιδορήθηκε. Δεν είναι τυχαίο ότι γράφτηκε και τραγούδι για εκείνον, που τον κατηγορούσε (από τον σπουδαίο κατά τ' άλλα Νότη Μαυρουδή). Ο κόσμος τον ήθελε ξεχωριστό και στο βάθρο, αλλά εκείνος μας υπενθύμιζε ότι ήταν ένας από μας. Με τις αδυναμίες του...

Καλό ταξίδι Διονύση. Τα τραγούδια σου θα μείνουν να μας συντροφεύουν...

Το "πόθεν έσχες" δεν πρέπει να γίνεται "πόθεν αίσχος"...

  Με την επίσκεψη της ευρωπαίας εισαγγελέως στην χώρα μας και της εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας να παίρνουν τα σκήπτρα της επικαιρότητας, η ανακοίνωση του "πόθεν έσχες" των κρατικών αξιωματούχων πέρασε γρήγορα "στα ψιλά". Παρ' όλα αυτά όμως αξίζει να δούμε το θέμα λίγο παραπάνω, ιδιαίτερα καθότι οι αιρετοί μας "άρχοντες" και κυρίως οι βουλευτές φαίνεται να ανήκουν στο πάνω ράφι, από οικονομικής πλευράς.

Το ρεπορτάζ/σχόλιο του News24.gr είναι αποκαλυπτικό:

"Ο «σκληρός πυρήνας» των υπουργών που τα τελευταία έξι χρόνια έχουν θητεύσει στα πλέον «κοινωνικά» υπουργεία (π.χ υγείας, εργασίας, παιδείας κ.λ.π) διαθέτουν μια οικονομική δυνατότητα που «μετριέται» σε εκατοντάδες χιλιάδες ή ακόμη και εκατομμύρια ευρώ. Είναι, παράλληλα, αυτοί που έχουν επιλεγεί για να προωθήσουν νομοθετικές και πολιτικές αλλαγές που προκάλεσαν εντονότατες κοινωνικές αντιδράσεις. Αυτά ενώ η Νέα Δημοκρατία -σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία που ανάδειξαν οι Δηλώσεις Περιουσιακής Κατάστασης- φαίνεται πως «κρατά τα σκήπτρα» της πιο πλούσιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Τόσο όσον αφορά το «ανά βουλευτή» εισόδημα όσο όσον αφορά το ύψος των τραπεζικών καταθέσεων ανά πρόσωπο."

Και λίγο παρακάτω σημειώνεται δεικτικά:

"Η Νίκη Κεραμέως φαίνεται να είναι το πρόσωπο στο οποίο «ενσαρκώνονται» περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο οι προαναφερόμενες αντιθέσεις. Στα πέριξ του 1.300.000 ευρώ ανέρχονται οι τραπεζικές καταθέσεις της υπουργού Εργασίας σύμφωνα με όσα  η ίδια δηλώνει στο «Πόθεν Έσχες» της. Έρχονται να προστεθούν πλάι σε κτήσεις ακινήτων υψηλής αξίας καθώς και την βουλευτική αποζημίωση η οποία είναι φυσικά πολλαπλάσια του κατώτατου μισθού. Αυτού που η Νίκη Κεραμέως αρνείται πεισματικά να συσχετίσει με την άνοδο του πληθωρισμού των τιμών των αγαθών. Έχοντας νομοθετήσει την αναπροσαρμογή του με…αλγόριθμο που δεν θα λαμβάνει υπόψη αποκλειστικά τον τιμάριθμο. Επίσης, πρόκειται για την υπουργό Εργασίας που νομοθέτησε το περίφημο 13ωρο συνεχούς εργασίας στον ίδιο εργοδότη. Δηλαδή την ρύθμιση που ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί ότι δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να… επιλέξουν τον χρόνο που θα εργάζονται."

Ίδιες διαπιστώσεις γίνονται τόσο για τον Κωστή Χατζιδάκη, τον Άδωνι-Σπυρίδωνα Γεωργιάδη, τον Μάκη Βορίδη και τον Λευτέρη Αυγενάκη... Παρόμοιες διαπιστώσεις (αλλά σε λιγότερο βαθμό) μπορούν να γίνουν και για στελέχη της αντιπολίτευσης, όπου όμως δεν διαπιστώνεται το ανάλογο περουσιακό ύψος.

Βέβαια για να εξηγούμαστε, κανείς απ' αυτούς δεν παρανομεί, και - φανταζόμαστε - ότι όλοι απέκτησαν και "αυγάτισαν" την περουσία τους νόμιμα, προφανώς εκμεταλλευόμενοι οποιοαδήποτε φορολογικό παραθυράκι υπάρχει στη σχετική νομοθεσία της χώρας μας. Παρότι είχε και τέτοιους στο παρελθόν η Ν.Δ. (θυμηθείτε για παράδειγμα την περίπτωση του κ.Πάτση), δε φαίνεται να υπάρχει κάτι νομικά μεμπτό στην παρούσα φάση.

Επίσης δεν θα έπρεπε να έχουμε απαίτηση από τους βουλευτές, υπουργούς κ.ο.κ. να είναι "φτωχομπινέδες". Το να έχουν περιουσία και μια οικονομική επιφάνεια είναι θεμιτό και, κακά τα ψέμματα, ευκταίο απ' όλους μας για τους εαυτούς μας και τους δικούς μας ανθρώπους. Αυτό όμως που προφανώς απαιτούμε, απ' όλους όσους εκλέγονται για το καλό του λαού, είναι να έχουν ως βασική τους μέριμνα, να κάνουν όντως αυτό. Να μην έχουν δηλαδή ως πρώτη προτεραιότητα το ξεπούλημα και την απομύζηση του δημόσιου πλούτου προς όφελος των υμέτερων. Να μην έχουν επίσης ως βασικό στόχο τη νομοθέτηση υπέρ της οικονομικής ελάφρυνσης των λίγων, την ίδια στιγμή που δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιου ελέγχου και καταπάτησης των προσωπικών δικαιωμάτων των πολλών. Να έχουν ως όραμα την επιστροφή των Ελλήνων που έφυγαν στο εξωτερικό τα χρόνια της κρίσης και όχι την είσοδο και (κατά)χρηση οικονομικών μεταναστών που στα μάτια τους είναι φτηνοί και αναλώσιμοι.

Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Και ως εκ τούτου, τα ανακοινωθέντα "πόθεν έσχες" τους (που βασικά μας ενημερώνουν περισσότερο για το "έσχες" και λιγότερο για το "πόθεν"), δημιουργούν μια αλγεινή εντύπωση για όσους μας κυβερνούν...

Ένα σχόλιο για την εξαγορά της "Εφημερίδας των Συντακτών" από τον Δημήτρη Μελισσανίδη

"H Εφημερίδα των Συντακτών» αλλάζει σελίδα, παραμένοντας ίδια και φιλοδοξώντας να γίνει ακόμη καλύτερη. Η Γενική Συνέλευση του ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ (ΣΥΝΠΕ), βασικού μετόχου της Εταιρείας «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ Α.Ε.» που εκδίδει την «Εφ.Συν.», αποφάσισε σήμερα, 22.9.2025, ΟΜΟΦΩΝΑ, την πώληση του 51% των μετοχών της εταιρείας, κυριότητας του ΣΥΝΠΕ, στον εκδοτικό όμιλο ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, συμφερόντων της οικογένειας Μελισσανίδη. Οι όροι της πώλησης όπως και γενικότερα ζητήματα για το μέλλον της «Εφ.Συν.» περιλαμβάνονται στο προσύμφωνο το οποίο οι δύο πλευρές υπέγραψαν πρόσφατα. Η Συνέλευση ενέκρινε ομόφωνα το προσύμφωνο στο οποίο είχε καταλήξει η διαπραγμάτευση και το οποίο θα αποτελέσει και την τελική συμφωνία η οποία θα υπογραφεί το επόμενο χρονικό διάστημα. Το τίμημα της μεταβίβασης των εν λόγω μετοχών καλύπτει χρέη της εφημερίδας προς τρίτους, χρέη προς εργαζόμενους (μη καταβληθείσα μισθοδοσία), διανομή μερίσματος στους συνεταιριστές και επενδυτικό κεφάλαιο για την ανάπτυξη της «Εφ.Συν.» και του efsyn.gr σε όλα τα επίπεδα που απαιτείται και βέβαια αύξηση μισθών. Οι δύο πλευρές έχουν συμφωνήσει ότι η πολιτική ταυτότητα και ο χαρακτήρας της εφημερίδας στην ιστορική και σημερινή τους διάσταση αποτελούν τον βασικό πυλώνα ύπαρξης και αναγνωρισιμότητάς της που παραμένει αναλλοίωτος. Η διεύθυνση και η Συντακτική Επιτροπή της «Εφ.Συν.» δεν αλλάζουν. Οι θέσεις εργασίας διατηρούνται. Στόχος και των δύο πλευρών είναι η «Εφ.Συν.» να ενισχυθεί, να γίνει πιο ισχυρή και πιο αποτελεσματική με την ταυτότητα που έχει, να γίνει πιο διεισδυτική στην κοινωνία ώστε οι αναγνώστες της -σημερινοί και νέοι- να συνεχίσουν να έχουν την εφημερίδα που γνωρίζουν, ακόμη καλύτερη κι ακόμη πιο δυνατή."

Ήταν γνωστό εδώ και καιρό ότι η "Εφημερίδα των Συντακτών" έψαχνε εναγωνίως επενδυτή/αγοραστή.  Σύμφωνα με τον τελευταίο διαθέσιμο ισολογισμό της εταιρείας που αφορά το 2023, οι συσσωρευμένες ζημιές της έφταναν στις 981 χιλιάδες ευρώ - και αυτό χωρίς να υπολογιστούν οι τρέχοντες υποχρεώσεις προς προμηθευτές και τρίτους καθώς και τα χρωστούμενα προς τους εργαζομένους. Το περιβάλλον ήταν ασφυκτικό και παρότι υπήρχαν ενδιαφερόμενοι, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που προέβλεπαν ότι η εφημερίδα θα είχε σύντομα την τύχη της "Αυγής" (για την οποία έχουμε γράψει αναλυτικά εδώ). 

Να θυμίσουμε ότι η Εφημερίδα των Συντακτών ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2012 ως συνεταιριστικό εγχείρημα από μερίδα εργαζομένων της παλιάς -και υπό πτώχευση τότε- "Ελευθεροτυπίας". Οι εργαζόμενοι δημιούργησαν έναν συνεταιρισμό με την ονομασία "Συνεταιρισμός των Εργαζομένων σε Εφημερίδες και Περιοδικά" και ο συνεταιρισμός αυτός ήταν βασικός μέτοχος της ανώνυμης εταιρείας με τίτλο "Ανεξάρτητα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης".

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης είχε μπει με φόρα στον εκδοτικό χώρο, και αν και η εξαγορά της "Ναυτεμπορικής" φαινόταν να έχει κάποια βάση, δεδομένης της ενασχόλησής του με τον χώρο της ναυτιλίας, τόσο η προσπάθεια του να εξαγοράσει τον τίτλο της "Ελευθεροτυπίας" (στην οποία απέτυχε αφού νικήτρια ήταν η Alter Ego του Βαγγέλη Μαρινάκη, με αποτέλεσμα ενώ η τιμή εκκίνησης ήταν στα 378 χιλιάδες ευρώ, η τελική τιμή να φτάσει στα 8,1 εκατομμύρια ευρώ και να καταλήξει στην πλευρά Μαρινάκη), όσο και τώρα να εισέλθει ως επενδυτής στην "Εφ.Συν." ξένισε αρκετούς.

Η αλήθεια όμως είναι μία: πριν 20-30 χρόνια, όταν οι "κεντροαριστερές" εφημερίδες και έντυπα είχαν χώρο και αναγνώστες, η "σημαία της ανεξαρτησίας" από το κεφάλαιο μπορούσε να κυματίζει ανεμπόδιστα. Οι αναγνώστες τότε συνωστίζονταν στα περίπτερα και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι "δυνατοί" τίτλοι ξεπουλούσαν γρήγορα. Η κρίση όμως έδωσε ένα τεράστιο χτύπημα στην έντυπη δημοσιογραφία, ο κόσμος εθίστηκε στο "τζάμπα" (του διαδικτύου), έμαθε να καταναλώνει την είδηση αποφεύγοντας την ανάλυση, ενώ το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε επί πανδημίας, όπου πολλά από τα πρατήρια τύπου έκλεισαν οριστικά και αμετάκλητα. 

Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα επιβιώνουν άνετα μόνο μερικές επαρχιακές εφημερίδες που έχουν το δικό τους κοινό και στόχο, καθώς και ορισμένες εξιδεικευμένες εκδοτικές προσπάθειες, που τα καταφέρνουν γιατί απευθύνονται σε "hard core" κοινό. 

Έτσι οι αντιδράσεις και κατηγορίες για "ξεπούλημα" από αρκετές "αριστερές" ιστοσελίδες και ομάδες στα κοινωνικά δίκτυα για την πώληση της εφημερίδας είναι "εκ των ουκ άνευ": πόσοι απ' αυτούς αγόραζαν ή στήριζαν την "Εφ.Συν."; Πόσοι ενημερώνονταν από τη σελίδα της εφημερίδας ή θυσίαζαν χρόνο και χώρο (στις σελίδες τους) για να την "προωθήσουν"; Σχεδόν κανείς. Επομένως το κλείσιμο ή η πώλησή της ήταν θέμα χρόνου...

Το δεύτερο ερώτημα που δημιουργείται είναι το γιατί αποφάσισε ο Δημήτρης Μελισσανίδης ν' αγοράσει μια εφημερίδα που δεν τον εκφράζει πολιτικά και που είναι "χαρακτηρισμένη". Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα έχει τρεις πλευρές:

α) Καταρχήν μπαίνει σφήνα στον κεντροαριστερό τύπο απέναντι στην "Ελευθεροτυπία" του Βαγγέλη Μαρινάκη (η οποία είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επανεκδοθεί, πιθανότατα πριν τις επόμενες εκλογές).

β) Ενισχύει το οπλοστάσιο του ("Ναυτεμπορική", "Epsilon") με ένα δυνατό όνομα, το οποίο είναι γνωστό για την πολιτική του στόχευση και για το ερευνητικό του ρεπορτάζ, πράγμα που μέχρι στιγμής δεν είχε και τέλος,

γ) Διατηρώντας η εφημερίδα τον "(κεντρο)αριστερό" της προσανατολισμό θα μπορεί να ενισχύσει την αντιπολιτευτική του δράση ("χτυπώντας" τον Μητσοτάκη και τον κύκλο του), χωρίς να φαίνεται άμεσα ο ίδιος - ακολουθώντας το παράδειγμα του Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος μέσω του in.gr, έχει πάρει "δυναμικές" πρωτοβουλίες κατά καιρούς, προκαλώντας "πονοκέφαλο" στο Μαξίμου. Τόσο ο κ. Μαρινάκης όσο και ο κ. Μελισσανίδης παραμένουν "δεξιοί", αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να ενισχύουν και τους "απέναντι". Αυτό γινόταν για χρόνια (και συνεχίζει να γίνεται έως και σήμερα) μέσω άμεσης χρηματοδότησης. Αλλά άλλο η πολιτική τοποθέτηση άλλο τα συμφέροντα. Και οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες δίνουν "οξυγόνο" ώστε να συνεχίσει να υπάρχει αντιπολιτευτικός και καταγγελτικός λόγος. Κακά τα ψέμματα χωρίς αυτούς ο χώρος θα είναι περιθωριοποιηθεί αισθητά, κάτι που δε θα ήταν καλό για κανέναν...